تاریخچه ی پلی یورتان به سال 1849 برمی گردد، زمانی که شیمیدان فرانسوی، آگوست ویلهلم ورتز، برای اولین بار ایزوسیانات را سنتز کرد. ایزوسیانات ها ترکیباتی هستند که دارای گروه های فعال NCO هستند که می توانند با گروه های هیدروکسیل (OH) واکنش داده و پلیمرهای پلی یورتان را تشکیل دهند.

در سال 1937، دکتر اتو بایر، شیمیدان آلمانی، اولین پلی یورتان را با واکنش ایزوسیانات با پلی ال سنتز کرد. پلی ال ها ترکیباتی هستند که دارای دو یا چند گروه هیدروکسیل در ساختار خود هستند. این پلیمر جدید خواص منحصر به فردی داشت که آن را برای کاربردهای مختلف مناسب می کرد.

در طی جنگ جهانی دوم، پلی اورتان ها به عنوان جایگزینی برای لاستیک استفاده می شدند که در آن زمان کمیاب و گران قیمت بود. همچنین، از آنها برای ساخت پوشش های محافظ برای فلزات و چوب استفاده می شد.

پس از جنگ، کاربردهای پلی یورتان ها به سرعت گسترش یافت. آنها در طیف گسترده ای از محصولات، از جمله فوم های پلی یورتان، الیاف پلی یورتان، الاستومرهای پلی یورتان و پوشش های پلی یورتان استفاده می شوند.

**مرحله های کلیدی در توسعه پلی یورتان ها عبارتند از:**

* 1849: ورتز ایزوسیانات را سنتز کرد.

* 1937: بایر اولین پلی یورتان را سنتز کرد.

* 1940: اولین الاستومرهای پلی یورتان تولید شد.

* 1953: اولین فوم های پلی یورتان صنعتی تولید شد.

* 1958: عوامل فعال سطحی سیلیکونی و کاتالیست های قلع برای تولید فوم های پلی یورتان تک مرحله ای توسعه یافت.

* 1960: فوم های نیمه سخت پلی یورتان در قطعات داخلی خودرو استفاده شد.

* 1969: بایر از روش تزریق در قالب برای ساخت قطعات پلاستیکی خودرو استفاده کرد.